- delibuo
- dē-lĭbŭo, ŭi, ūtum (dēlībūta comas, Prud. Psych. 312), 3, v. a. [LIBUO = leibô, cf. aleiphô], to besmear, anoint with a liquid: delibuo katabrechô, elaiô, brechô, Gloss. Cyrill. (in the verb. finit. only late Lat.).I.Lit.(α).Verb. finit.:(β).
eum unguentis delibuit,
Sol. 12: unguentis delibuitur, Tert. Cor. mil. 12.—Part. perf.:II.multis medicamentis propter dolorem artuum delibutus,
Cic. Brut. 60, 217; cf. Quint. 11, 3, 129: delibutus unguentis, Cic. ap. Non. 309, 2; cf. Phaedr. 5, 1, 12;capillus,
Cic. Rosc. Am. 46, 135:(meretrices) Miserae, ceno delibutae,
Plaut. Poen. 1, 2, 55: tetra sanie, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106:atro cruore,
Hor. Ep. 17, 31: cf.dona (Medeae),
id. ib. 3, 13:labra pingui ceroto,
Mart. 11, 98, 6:unguento,
Vulg. Amos, 6, 6. —Trop. (only in the part. perf. ):delibutus gaudio,
Ter. Ph. 5, 6, 16:senium luxu delibutum,
Plin. 4, 12, 26, § 90.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.