delibuo

delibuo
dē-lĭbŭo, ŭi, ūtum (dēlībūta comas, Prud. Psych. 312), 3, v. a. [LIBUO = leibô, cf. aleiphô], to besmear, anoint with a liquid: delibuo katabrechô, elaiô, brechô, Gloss. Cyrill. (in the verb. finit. only late Lat.).
I.
Lit.
(α).
Verb. finit.:

eum unguentis delibuit,

Sol. 12: unguentis delibuitur, Tert. Cor. mil. 12.—
(β).
Part. perf.:

multis medicamentis propter dolorem artuum delibutus,

Cic. Brut. 60, 217; cf. Quint. 11, 3, 129: delibutus unguentis, Cic. ap. Non. 309, 2; cf. Phaedr. 5, 1, 12;

capillus,

Cic. Rosc. Am. 46, 135:

(meretrices) Miserae, ceno delibutae,

Plaut. Poen. 1, 2, 55: tetra sanie, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106:

atro cruore,

Hor. Ep. 17, 31: cf.

dona (Medeae),

id. ib. 3, 13:

labra pingui ceroto,

Mart. 11, 98, 6:

unguento,

Vulg. Amos, 6, 6. —
II.
Trop. (only in the part. perf. ):

delibutus gaudio,

Ter. Ph. 5, 6, 16:

senium luxu delibutum,

Plin. 4, 12, 26, § 90.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”